Ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά ελεύθερος καπιταλισμός, δλδ μια ελεύθερη αγορά. Η λογική είναι απλή: πάντα υπήρχαν πολιτικοί-επιχειρηματίες και επιχειρηματίες-πολιτικοί που εκάστοτε χρησιμοποιούσαν ο ένας τον άλλον για να προωθούν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα μέσα απο τον μηχανισμό του κράτους. Συνεχίζουν να το κανουν αυτό μέσα απο την φαινομενικά νομική εκμετάλλευση των υπολοίπων που τους ανέδειξαν ως κεντρική εξουσία. Μια επικράτεια/χώρα έχει κάνει το έγκλημα αυτό, μια απλή, νόμιμη και εθνικά αποδεκτή διαδικασία. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται κορπορατισμός.

Το παράδοξο ειναι ότι ο κόσμος συνεχίζει να πιστεύει ότι το κράτος ειναι εκεί για την προστασία του ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο και μάλιστα μπροστά στα μάτια του. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι περισσότερος κορπορατισμός μειώνει την εκμετάλλευση απο τους δήθεν άπλειστους επιχειρηματίες. Αυτο απλά ειναι ένας μύθος για τους οικονομικά και πολιτικά αφελής.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι πολιτικοί είναι εκεί στις χρυσές καρέκλες γιατί υποβοηθούν με την πολιτική και νομική τους δύναμη συγκεκριμένα ιδιωτικά κεφάλαια. Αυτή είναι και η συνταγή για τα μονοπώλια που βλέπουμε γύρω μας. Συντεχνίες, κόμματα, ημικρατικοί οργανισμοί και λοιποί δήθεν καλοήθης παράγοντες υπάρχουν απλά για να ικανοποιούν ορισμένους κυφήνες που χρυσοζούνε πάνω στην πλάτη των υπολοίπων.

Αυτό το ξακουστό 1% που κυριαρχεί και το 99% των κοινών θνητών που ακολουθούν δημιουργήθηκε  απο την εκάστoτε δημοκρατική διαδικασία. Δεν δημιουργήθηκε αυτή η τεράστια ανισότητα απο το 1%. Το 1% ειναι απλά το τελικό αποτέλεσμα αυτής της αποτρόπαιας δημοκρατικής έκφανσης που εξυμνούμε καθημερινά. Ο κορπορατισμός είναι το μοιραίο αποτέλεσμα.  Αυτοί οι εγκληματίες ειναι εκεί γιατί ο περισσότερος κόσμος διάλεξε να τους αναδείξει και να τους δώσει αυτήν την δύναμη.

Αντιπροσωπεύουν την ηθική και νοημοσύνη του μέσου ψηφοφόρου. Ειναι το μέσο όπου ο άνθρωπος υποδουλώνεται στον άνθρωπο. Και εδώ έρχεται η συνειδητοποίηση: το πρόβλημα δεν ειναι το 1%. Το πρόβλημα είναι ακριβώς ο μέσος πολίτης, η μάνα, ο πατέρας, το παιδί, η αδελφή μας που διατηρούν αυτό το σύστημα. Ψηφίζουν με την κρυφή λαχτάρα ότι ο επόμενος εκμεταλλευτής που θα τους κοροιδέψει για να αρπάξει για χάρη τους δικαιώματα απο κάποιον άλλο πολίτη, θα είναι πιο αποδοτικός στην δουλειά του απο τον προηγούμενο. Δεν ψηφίζουμε πολιτικούς. Ψηφίζουμε διαδοχικά μεγαλύτερους εγκληματίες για να κάνουν τις βρωμοδουλιές που δεν κατάφερε να κάνει ο προηγούμενος. Ψηφίζουμε με άλλα λόγια να να δένουμε τις αλυσίδες στα δικά μας πόδια.

Ο καπιταλισμός που τόσο βάναυσα πολεμά ο περισσότερος κόσμος δεν ειναι το πρόβλημα. Ειναι η λύση στα εγκλήματα του κορπορατισμού που μασκαρεύεται ως η σωτηρία. Ο ελεύθερος καπιταλισμός, μακριά απο την σκιά τους κράτους, αφοπλίζει αυτή την κορπορατιστική μηχανή και οι ανθρώποι μπορούν να λειτουργήσουν ελεύθερα μακριά απο εκβιασμούς, διαφθορά και στημένα οικονομικά παιχνίδια. Στο κάτω-κάτω, εαν οι ανθρώποι δεν έχουν εμπιστοσύνη, το χειρότερο που μπορεί να κάνει μια ομάδα ανθρώπων είναι να δώσει υπέρτατη νομική δύναμη σε ορισμένους απο αυτούς, όπως γίνεται δηλαδή και σήμερα. Η εξουσία δεν προστάτευσε ποτέ, κανέναν, παρα μόνο αυτούς που την απολαμβάνουν.

%d bloggers like this: